Przeminęło żniwo, skończyło się lato, a nie jesteśmy wybawieni! (Księga Jeremiasza 8,20).
Jak przejmująca jest ta skarga! Tak w cichej rozpaczy płacze chory, który z miesiąca na miesiąc traci nadzieję na wyzdrowienie. Tak wzdycha ktoś, kto popadł w nędzę i znikąd nie widzi ratunku. Tak skarżył się Izrael, lud Boży Starego Testamentu, stratowany przez okrutnych wrogów.
Czyjeż serce nie wzruszy się tak rozpaczliwą skargą! Prorok Jeremiasz, który o tym pisze, dodaje w następnym wierszu: “Z powodu rany córki mojego ludu jestem zraniony, chodzę w żałobie, ogarnęło mnie przerażenie (Jer 8,21). Jedynym którego ta skarga nie wzrusza jest żywy Bóg. Zgrozą przejmuje w tym rozdziale Biblii to, że Bóg w nim niemal dosłownie mówi "mnie wasza Skarga nie wzrusza".
Czy to możliwe? Czy Bóg może być tak nieczuły? Ale Bóg wyjaśnia, dlaczego ta wstrząsająca skarga Go nie wzrusza: otóż skarżący się chcą wybawienia, ale nie chcą Wybawiciela. Na tym polega całe nieszczęście świata. Być może jest to również dramatem naszego życia. Pragnie się pomocy, wyratowania z wewnętrznych i zewnętrznych nieszczęść. Ale Wybawcy, którego Bóg podarował światu, Zbawiciela, Pana Jezusa Chrystusa ludzie nie chcą, zamykają przed Nim swoje serca. Formalne przyznawanie się do chrześcijaństwa nie ma u Boga żadnego znaczenia, jeśli nie przyjęło się do swojego życia Tego, którego On posłał na świat – Jezusa Chrystusa. Jeśli żyjemy bez Pana Jezusa, jeśli podejmujemy życiowe decyzje bez Niego, jeśli szukamy szczęścia na świecie bez Niego, to nie użalajmy się później nad swoim losem. Bóg jest naszym Stwórcą i On zażąda od nas zdania rachunku z naszego życia.
Do nas również odnoszą się inne słowa proroka Jeremiasza: ”Poznaj więc i zobacz, jak złą i gorzką jest rzeczą, że opuściłaś Pana, swojego Boga, i nie ma u ciebie bojaźni przede mną - mówi Wszechmocny, Pan Zastępów” (Jer. 2,19). Nie szukajmy więc wybawienia, ale szukajmy Zbawiciela. On czeka by stać się naszym Zbawicielem.