„Lecz Ittaj odpowiedział królowi: Jako żyje Pan i jako żyje mój pan, król, że będę tam, gdzie będzie mój pan, król, czy na śmierć, czy na życie; tam będzie twój sługa” (2. Samuela 15,21).
Słowa te wypowiedział Ittaj Gittejczyk do Dawida. Patrząc z ludzkiego punktu widzenia nie miał on w sytuacji, w której znalazł się Dawid wielu powodów do podjęcia takiej decyzji:
- Ittaj pochodził z Gad, miasta Filistynów, którzy od długiego czasu byli zażartymi wrogami Izraela. Gad było także miastem pochodzenia olbrzyma Goliata, którego Dawid zabił przed wielu laty.
- Król Dawid był w tym czasie niechcianym mężem. Musiał uciekać z Jerozolimy, ponieważ jego syn Absalom dokonał rebelii, aby zająć tron ojca. Popularność Dawida jako króla znalazła się obecnie w dołku. Ludzie byli przeciwko niemu. Absalom przeciwnie, był sympatycznym, popularnym i atrakcyjnym mężem, który obwołał się królem.
- Ittaj znał króla Dawida od krótkiego czasu. Nie był on zaufanym przyjacielem Dawida. Wydaje się, że dopiero wczoraj przybył do Dawida z 600 żołnierzami i poprzysiągł mu swoją wierność.
- Dawid nie rozkazał mu ani go nie prosił o to, aby przy nim pozostał. On ostrzegł Ittaja przed niebezpieczeństwami oraz zapewnił go, że jego odejście nie sprawi mu przykrości (wiersz 20).
Odpowiedź Ittaja była jasna: “Jako żyje Pan i jako żyje mój pan, król, że będę tam, gdzie będzie mój pan, król, czy na śmierć, czy na życie; tam będzie twój sługa. (wiersz 21).
Ta wzruszająca odpowiedź pozwala nam chrześcijanom zastanowić się, czy my żyjemy w tak szczerym poświęceniu dla Pana Jezusa. Wiemy, że kiedyś żyliśmy bez Boga, a według sposobu myślenia byliśmy nawet wrogami Bożymi. Ale przez krew Zbawiciela zostaliśmy z Nim pojednani (Efez 2). Po nawróceniu zauważyliśmy, że Chrystus nie jest popularny w tym świecie. Jesteśmy świadomi, że kto Go naśladuje, musi się liczyć z niezrozumieniem, odrzuceniem i prześladowaniem. Nie jesteśmy zmuszani aby Jemu służyć i żyć dla Niego. Nie, to miłość Pana Jezusa pobudziła nas do ufności, poświęcenia i wierności. Nasze motto brzmi: "Życiem dla mnie jest Chrystus" (Fili. 1,21). Czy ty należysz do takich chrześcijan, których poświęcenie dla Chrystusa można porównać z poświęceniem Ittaja?
Tak samo, jak płonąca pochodnia w ciemną noc, tak poświęcenie Ittaja dla Dawida oświetla tę ciemną scenę. Wydaje się, że panowanie wymknęło się z rąk Dawida, gdy Absalom zorganizował bunt przeciwko niemu.
W tej smutnej sytuacji jeszcze bardziej zadziwia nas poświęcenie Ittaja. Chociaż Dawid został odrzucony przez swój lud, a lojalność względem Absaloma stawała się coraz większa, Ittaj przyłączył się do Dawida. Nie pozwolił się od niego wypędzić, chciał iść za odrzuconym królem. Nie liczył się z kosztami i niebezpieczeństwami. Nie zastanawiał się także nad tym, co powiedzą i uczynią inni. Jego serce biło dla odrzuconego króla. Pozostanie z Dawidem było dla niego wielką chwałą.
Zachowanie Ittaja było tak zaraźliwe, że pociągnęło za nim 600 mężów. Wraz z rodzinami i małymi dziećmi przyłączyli się oni do Ittaja, gdy on był gotowy zaryzykować swoje życie dla Dawida. Kto z nich mógł przewidzieć na jakie niebezpieczeństwa będą narażeni uciekając z Dawidem?
Kiedy później doszło do rozstrzygającej walki przeciwko Absalomowi i jego armii, Ittaj przejął dowództwo nad 1/3 armii Dawida. Mężowie będący z Dawidem zwyciężyli w tej bitwie. Zwycięstwo to nie jest jednak dla nas w tym momencie najważniejszą sprawą. Najważniejszą jest przykład szczerego poświęcenia Ittaja, które skłoniło go do przyłączenia się do Dawida pomimo wielu przeszkód. Oby dzisiaj było więcej chrześcijan, którzy tak jak on, w pełnym oddaniu będą w swoim życiu naśladować Chrystusa.