„I Jezus poszedł z nimi. A gdy już był niedaleko domu, setnik posłał przyjaciół i kazał mu powiedzieć: Panie, nie trudź się, nie jestem bowiem godzien, abyś wszedł pod dach mój. Dlatego i samego siebie nie uważałem za godnego, by przyjść do ciebie; lecz powiedz słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój” (Ewangelia Łukasza 7,6-7).
To były chwile pełne zdenerwowania, tam, w domu rzymskiego oficera. Wyobrażam sobie tę sytuację tak: wpada posłaniec i mówi łapiąc oddech: „Posłałeś starszych do Jezusa, aby...
prosili za twoim chorym sługą. Załatwili to wspaniale! Wspomnieli o twoich zasługach, a potem powiedzieli, że jesteś godzien, aby...“ Setnik przerywa mu: „Co powiedzieli? Że ja jestem godzien, by Jezus pomógł mojemu słudze?“. „Dokładnie tak“– potwierdza posłaniec. Setnik blednie i zwraca się do kilku obecnych tam przyjaciół: „Biegnijcie szybko!” „Pośpieszcie do Jezusa i powiedzcie Mu, że ja nie jestem godzien, by On sam do mnie przyszedł“.
Nie Jestem głodny [...] (Łukasza 7,6c). Starsi miasta powiedzieli: „On jest wartościowym człowiekiem“. A gdybyśmy spytali przełożonych setnika, Zapewnili by również: „On jest bardzo wartościowym oficerem“. Ale sam setnik mówił o sobie: Nie jestem godny[...].
Tak może mówić tylko człowiek, który zobaczył siebie w świetle Bożym. Tak mówi człowiek, który nie odpowiada, co on myśli o Bogu, tylko pyta: co Bóg myśli o mnie? Właśnie o to powinniśmy pytać. Odpowiedź znajduje się w Biblii. Nie mamy się czym chlubić się przed Bogiem! – wszyscy zgrzeszyliśmy.
Kto doszedł do tego punktu, ten biegnie do Jezusa, do ukrzyżowanego Wybawiciela grzeszników.
W podobnym nastawieniu przyszedł kiedyś celnik do świątyni, aby się modlić. Nie mówi on Bogu o swoich zasługach, lecz w skrusze woła do Niego: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu”. Historia ta kończy się słowami: „Powiadam wam: Ten poszedł usprawiedliwiony do domu swego […].(Ewangelia Łukasza 18,13-14).
Panie! Pokaż mi moje serce!
W artykule wykorzystano fragmenty książki: "365 razy ON" - W. Busch