Apostoł Paweł mówi nam, że dzięki wybraniu Bożemu staliśmy się święci i nienaganni przed Jego obliczem (Efez. 1,4). Takie jest nasze stanowisko jako wierzących. Natomiast apostoł Piotr (1. Piotra 1,16) wzywa nas do świętości w codziennym życiu, cytując słowa z 3. Mojż. 11,45: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty!”. Tak więc zasada jest następująca: jesteśmy świętymi ze względu na zajmowane stanowisko i odpowiednio do niego prowadzimy święte życie.  

Życie w uświęceniu stosownie do zajmowanego stanowiska

Religijni ludzie myślą tak: muszę się poprawiać, doskonalić i stawać się coraz bardziej świętym, aby Bóg mnie przyjął. Spełniają więc wiele dobrych uczynków i starają się żyć przyzwoicie, mając nadzieję osiągnąć taki poziom pobożności, który Bóg będzie w stanie zaakceptować.

 

Ale co Biblia mówi na ten temat? Zauważmy, że chrześcijanie w Koryncie - na początku pierwszego skierowanego do nich listu – są nazwani „uświęconymi w Chrystusie Jezusie” oraz „…świętymi” (1. Kor. 1, 2). Jednak czytając ten list, zauważamy, że apostoł Paweł miał wiele zastrzeżeń do ich postępowania. Ich życie nie zawsze było „święte”.

Dlaczego więc apostoł nazywa ich „świętymi”? Ponieważ Bóg uczynił ich takimi w momencie ich nawrócenia. Wcześniej prowadzili grzeszne życie. Ale kiedy uwierzyli w Pana Jezusa, zostali obmyci ze swoich grzechów i uświęceni dla Boga. Czytamy o tym w 1. Kor. 6,11: „aleście obmyci, uświęceni, i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego”.

Uświęcenie jest niepowtarzalnym dziełem Boga. Wskazuje ono na pozycję, jaką wierzący zajmuje przed Bogiem. Przez wiarę w Zbawiciela, dzięki usprawiedliwieniu Bożemu, jesteśmy uświęceni dla Niego, tzn. wyłącznie dla Niego przeznaczeni. Nie musimy więc czynić żadnych wysiłków, aby stać się „świętymi”, bo nie jest to w ogóle możliwe. Bóg uczynił nas „świętymi” wtedy, kiedy pokutowaliśmy za nasze grzechy, przyjmując odkupieńcze dzieło Pana Jezusa na krzyżu. Tak więc „mocą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze” (Hebr. 10,10).

Praktyczne uświęcenie

Naszym życiem powinniśmy okazywać, że jesteśmy „świętymi” i należymy do Boga. Ponieważ On jest święty, my także powinniśmy być święci „we wszelkim postępowaniu naszym” (1. Piotra 1,15). Co to oznacza?

Nie chodzi o poprawianie naszej starej, grzesznej natury. Nie jesteśmy w stanie tego uczynić – i Bóg również tego od nas nie oczekuje. On dał nam nowe życie, abyśmy w mocy Ducha Świętego mogli odrzucać pożądliwości grzechu, który w nas mieszka i żyć w sposób odpowiadający Jego woli. Bóg oczekuje praktycznej świętości od swoich dzieci, On nie może patrzeć na jakiekolwiek zło. Nie powinniśmy więc grzeszyć, ale w oddzieleniu od wszelkiego zła żyć dla Jego chwały.

Praktyczne uświęcenie dotyczy wszystkich sfer naszego życia: małżeństwa, rodziny, pracy, wypoczynku. W każdym czasie i w każdym miejscu nasze zachowanie powinno odpowiadać Bożej świętości. Nie prowadzimy świętego życia dla Boga po to, aby być przez Niego przyjętymi, ale dlatego, że On już nas przyjął i uświęcił. Tak więc zdając się na pomoc Pana, każdego dnia stosujmy się do zalecenia apostoła Pawła: „(…) oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej" (2. Kor. 7,1). Jest to proces trwający całe życie, ponieważ dopóty, dopóki jesteśmy w ciele, mieszka w nas grzech i jesteśmy podatni na jego wpływ, jak również na wpływ otaczającego nas świata.

Pan Jezus chce nam w tym pomóc, mówi On: „I za nich poświęcam siebie samego, aby i oni byli poświęceni w prawdzie" (Jana 17,19). Kiedy tego dokonał, opuścił świat i powrócił do Ojca, by stać się celem naszych serc. W takim stopniu, w jakim pielęgnujemy przez wiarę żywą więź z Chrystusem w niebie, w takim też będziemy uświęceni dla Boga na ziemi. Mówiąc inaczej, im bardziej nasze serca są wypełnione Chrystusem, tym łatwiej jest nam powiedzieć „nie" grzechowi i żyć dla Boga w oddzieleniu od świata.

Święci mężczyźni i kobiety

W Biblii znajdujemy wielu wierzących, którzy wyróżniali się świętym sposobem życia. Ich postępowanie ukazuje różne cechy praktycznej świętości, które są godne naśladowania.

1) Job

Joba 1,1

„Mąż ten był nienaganny i prawy, bogobojny i stroniący od złego”. Prowadził życie na Bożą chwałę. Job świadomie unikał zła, by nie wystawiać się na jego pokusę i nie kalać się nim. W ten sposób się chronił.

Święci ludzie omijają szerokim łukiem zło, aby uniknąć niepotrzebnej konfrontacji z grzechem. To chroni ich przed popełnieniem błędu.

2) Józef

  1. Mojż. 39,7-12

Józef był niewolnikiem w domu Potyfara. Żona jego pana wiele razy próbowała namówić go do cudzołóstwa. On jednak stanowczo odmawiał, mówiąc: „Jakże miałbym więc popełnić tak wielką niegodziwość i zgrzeszyć przeciwko Bogu?”. Kiedy w końcu chciała siłą go do tego zmusić, uciekł, by nie popełnić grzechu.

Święci ludzie z Bożą pomocą żyją czystym życiem. Kiedy pokusa grzechu zbliża się do nich, stanowczo mówią: „nie” i uciekają od niej.

3) Noe

  1. Mojż. 6,9; 7,1

Noe żył jako sprawiedliwy i doskonały człowiek pośród skorumpowanego świata. Ponieważ chodził on z Bogiem i na Bogu koncentrował swoje życie, był w stanie płynąć pod prąd otaczającej go bezbożności, która cechowała współczesnych mu ludzi.

Święci ludzie chcą żyć sprawiedliwym życiem, które by Bóg akceptował. Nie zniechęcają się tym, że niewierzący wokół nich myślą i postępują inaczej.

 

4) Pinechas

  1. Mojż 25,6-13

Pinechas nie był żołnierzem, lecz kapłanem. Niemniej jednak walczył o zachowanie Bożej świętości pośród swego ludu. Ze świętą gorliwością potępił i osądził niemoralność, która wkradła się do Izraela.

Święci ludzie chętnie współpracują w dziele utrzymania świętości w zgromadzeniu Pańskim. Kierują się przy tym zasadą: „Ozdobą domu twego, Panie, jest świętość po wsze czasy” (Ps. 93,5).

5) Hebrajskie położne

  1. Mojż. 1,15-21

Kiedy król Egiptu nakazał hebrajskim położnym, by zabijały każdego chłopca, który urodzi się Hebrajczykom, nie posłuchały go. Ponieważ bały się Boga, zachowywały ich przy życiu.

Święte kobiety cechuje prawdziwa bogobojność. Nie ulegają presji świata i nie czynią tego, co nie podoba się Bogu.

 

6) Jochebed

  1. Mojż. 2,1-10

Jochebed starała się, jak mogła, by uchronić przed śmiercią swego nowo narodzonego synka, dlatego ukrywała go przed Egipcjanami. Gdy nie było to już możliwe, zrobiła dla niego koszyk z trzciny, włożyła go tam i ukryła w sitowiu na brzegu Nilu. Koszyk, który chronił Mojżesza przed wodami Nilu, jest obrazem Chrystusa chroniącego nas przed wodami tego świata.

Święte kobiety modlą się o swoje małe dzieci i opowiadają im o Zbawicielu, by już wcześnie móc uchronić je przed złym wpływem świata.

7) Debora

Sędziów 4,4-9

W czasie, gdy Izrael był słaby jako naród, Debora, sędzina, wykazała się siłą wiary. Zachęciła Baraka do walki z wrogiem, a nawet poszła z nim, by w tej walce go wesprzeć. Jednocześnie pozostała na stanowisku, które Bóg jej wyznaczył jako kobiecie.

Święte kobiety żyją w społeczności z Bogiem i pracują dla dobra Jego ludu. Ich wiara jest czynna w obrębie wyznaczonym im przez Stwórcę.

 

Jezus Chrystus – święty Boży Syn

Na koniec chcielibyśmy przyjrzeć się Osobie Pana Jezusa. Pismo Święte kilkakrotnie mówi o naszym Panu, że jest święty. Patrząc na Niego, nie tylko uznajemy Jego świętość, lecz również podziwiamy Jego chwałę.

Pan Jezus jest święty w swojej naturze.

Dlatego anioł powiedział do Marii: „Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to święte, co się z ciebie narodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (Łuk. 1, 35 - UBG). Syn Boży, który stał się człowiekiem, był doskonale czysty i święty. On nie mógł zgrzeszyć, bo grzechu w Nim nie było (1. Jana 3,5). Jest to ogromna różnica w porównaniu z nami: Pan Jezus Chrystus jest święty sam w sobie, podczas gdy my zostaliśmy uświęceni.

Jezus Chrystus był święty w swoim życiu.

Apostoł Piotr słusznie zarzucał Żydom: „wy jednak zaparliście się Świętego i Sprawiedliwego" (Dz. Ap. 3,14). Chociaż Jezus prowadził święte życie poświęcone Bogu, a Piłat trzykrotnie poświadczył Jego niewinność, mimo to Żydzi zażądali Jego ukrzyżowania. Jednak trzeciego dnia Bóg wzbudził Go z martwych, potwierdzając tym samym, iż Jego życie było doskonałe. Życie Pana Jezusa to najlepszy przykład świętego życia.

Zbawiciel był święty w swojej śmierci.

On ofiarował siebie bez skazy Bogu (Hebr. 9,14). Jako święty, doskonały Baranek Boży, oddał swoje życie dla naszego odkupienia (1. Piotra 1,18-19). On cierpiał na Golgocie jako święty; będąc uczyniony za nas grzechem, poniósł nasze grzechy na swoim ciele! Jego śmierć na krzyżu jest fundamentem naszej świętości.

 

Słowo Boże na dziś

"Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie" (Ewangelia Mateusza11,28)

Zaproszenie

ZAPROSZENIE
NA KONFERENCJĘ BIBLIJNĄ
 
T: Ewangelia Jana 4,1 do 4,26
 
niedz. 31.03.godz 16.00 do 18.30
pon. 01.04.godz 09.30 do 12.30; 15.00 do 17.30
 Mikołów ul. Waryńskiego 42a
 
ZGROMADZENIA
Nd: 9:30 Wieczerza Pańska
11:00 Głoszenie Słowa Bożego
Wt: 18:30 Modlitwy i studium Słowa Bożego
Mikołów ul. Waryńskiego 42a