„Parą jesteście, która ukazuje się na krótko, a potem znika” (List Jakuba 4,14).
Za małym starym kościółkiem leży cmentarz. W milczeniu przechodzimy przez rzędy grobów aż do niskiego muru, który oddziela go od jeziora. Nagle moja towarzyszka wskazuje na wodę i mówi: „W tym miejscu zmieniło się moje życie”!
Patrzę na czystą wodę i dostrzegam coś dziwnego: są tam stare nagrobki, które kiedyś po prostu wrzucano do jeziora, by zrobić miejsce na nowe.
„Tu przed laty stałam jako młoda dziewczyna, gdy mój wzrok padł na nagrobek zanurzony w wodzie. Nazwisko było nieczytelne, ale daty nadal można było odczytać: 1789–1821. Wtedy nagle przemknęło mi przez myśl: ta kreska między cyframi - to było całe ludzkie życie. Tylko jedna kreska! Oto całe nasze życie! Takie krótkie i mało znaczące. W tym momencie uświadomiłam sobie, jaka odpowiedzialność spoczywa na nas, aby z tej skromnej kreski zrobić coś, co będzie miało wieczną wartość.
Wtedy właśnie oddałam swoje życie Zbawicielowi Jezusowi Chrystusowi, aby On wziął je w swoje ręce i uczynił z niego coś wartościowego dla Boga. Tego dnia postanowiłam pójść za Nim i oddać Mu na służbę moje nędzne, krótkie życie."