Daniel … miał w swym górnym pokoju okna otwarte w stronę Jeruzalemu i trzy razy dziennie padał na kolana, modlił się i wysławiał swojego Boga
Księga Daniela 6,11
Pewna grupa wspinaczy górskich wyszła o godzinie drugiej nad ranem ze schroniska i doszła do zaplanowanego celu około godziny dziewiątej. Uczestnicy wyprawy byli wprawdzie wyczerpani, ale jednocześnie niezmiernie szczęśliwi z dokonanego wyczynu. Nagle nadciągnęła nawałnica.
Pędziła bezpośrednio przez szczyt, na którym się znajdowali, przełamywała się na zboczu skały i groziła porwaniem ze sobą wszystkiego, co znajdowało się na jej drodze. Pomiędzy dwoma porywami wiatru przewodnik grupy zawołał: „Na kolana! Tylko tak możemy być tu bezpieczni!”
Kiedy w naszym życiu kłębią się chmury i wieje wiatr pokus, również słyszymy głos: „Na kolana!” To wezwanie Pana Jezusa, który nas prowadzi i czuwa nad naszym bezpieczeństwem. Musimy Go słuchać, aby zagrażająca nawałnica nie porwała nas ze sobą. On wzywa nas do modlitwy.
„Bóg jest ucieczką i siłą naszą, Pomocą w utrapieniach najpewniejszą. Przeto się nie boimy, choćby ziemia zadrżała I góry zachwiały się w głębi mórz. Choćby szumiały, choćby pieniły się wody”. Psalm 46,2-4
Drodzy młodzi ludzie – macie jeszcze przed sobą całą pielgrzymkę Waszego życia, zacznijcie ją więc od modlitwy na kolanach! Każdy, kto zakłada rodzinę albo przejmuje jakąś odpowiedzialność, którą do tej pory nosił ktoś inny: módlcie się! Dzieci Boże, które płaczecie, szukajcie Bożego pocieszenia w pełnych zaufania rozmowach z Nim!
Dla każdego z nas ważne jest, aby często padać na kolana! Z nastawieniem pełnym pokory i zaufania chciejmy myśleć przy tym nie tylko o swoich osobistych potrzebach, lecz módlmy się za wszystkich ludzi, niezależnie od tego, czy należą już do rodziny Bożej, czy też są jeszcze od niej oddaleni. Wołajmy za prześladowanymi – oraz za ich prześladowcami!