A Jezus, ujrzawszy wiarę ich, rzekł paralitykowi: Synu, odpuszczone są grzechy twoje. A byli tam niektórzy z uczonych w Piśmie; ci siedzieli i rozważali w sercach swoich: Czemuż ten tak mówi? On bluźni. Któż może grzechy odpuszczać oprócz jednego, Boga? (Ewangelia Marka 2,5-7).
W pewien sposób imponują nam ci mężczyźni, którzy po prostu z niecierpliwością czekają, aż tłum się rozejdzie. Dom, w którym Jezus głosi kazanie, jest pełen słuchaczy, do tego stopnia, że nie ma jak się do Niego dostać.
Wnoszą więc swojego sparaliżowanego przyjaciela na dach i nieco go odsłaniają. W ten sposób mogą opuścić nosze tuż przed Jezusem. Czy Pan Jezus okazuje niezadowolenie? Nie, wręcz przeciwnie - jakże budujący jest dla Niego ten akt wiary! Patrzy w serca tych mężczyzn i słyszy gorliwą prośbę o uzdrowienie. - Jak zawsze, każdy wierzący otrzymuje od Syna Bożego o wiele więcej niż prosi: „Synu, odpuszczone są grzechy twoje". O odpuszczeniu grzechów nikt w tym momencie nie pomyślał, ale Jezus najpierw zajmuje się duchowym problemem paralityka, zanim usunie jego fizyczną ułomność.
Dziś wielu ludzi żyje zgodnie z hasłem: „Najważniejsze to być zdrowym". Składając sobie życzenia z okazji urodzin, imienin czy Nowego Roku, zawsze życzymy sobie przede wszystkim zdrowia. Jednak takie myślenie jest zbyt krótkowzroczne. Bo „lepiej jest dla ciebie wejść do żywota kalekim lub chromym, niż mając obydwie ręce lub obydwie nogi być wrzuconym do ognia wiecznego" (Mat. 18,8). Najważniejszą rzeczą, której potrzebujemy jako istoty ludzkie, jest zapewnienie, że nasze grzechy są odpuszczone.
To, że Jezus obiecuje odpuszczenie grzechów paralitykowi jest uważane przez obecnych tam uczonych w Piśmie za bluźnierstwo. W ich oczach jest to wkraczanie w suwerenne prawa Boga. Z jednej strony oceniają prawidłowo: nikt poza Bogiem nie może odpuszczać grzechów, a z drugiej strony bardzo się mylą, gdyż chcą uznać, że Jezus ma Boski autorytet, bo jest Synem Bożym. „On jest tym prawdziwym Bogiem i Życiem Wiecznym” (1. Jana 5,20).