„Nie ma przeto usprawiedliwienia dla ciebie, kimkolwiek jesteś, człowiecze, który sądzisz; albowiem, sądząc drugiego, siebie samego potępiasz, ponieważ ty, sędzia, czynisz to samo.” (List do Rzymian 2,1)
„Podobało mi się wczorajsze kazanie", powiedział pewien rolnik, kiedy odwiedził go kaznodzieja. „Jednak uważam, że zza kazalnicy powinno się mówić bardziej ostro. Proszę nie mieć mi tego za złe!” - „Nie, przeciwnie. Oczywiście, czasami kazanie powinno być wypowiedziane w nieco ostrzejszych słowach!" - „Tak, szczególnie wtedy, gdy się mówi o nawróceniu lub na przykład o skąpstwie. Nie uwierzy brat, jakie skąpstwo panuje wśród wierzących naszego zboru. A jest przecież napisane: „Szukajcie najpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane.”
Kaznodzieja przerwał rozmowę, gdyż właściciel odprowadzał go akurat do drzwi wyjściowych. W spiżarni obok, przez uchylone drzwi, zauważył rozwieszone na hakach duże ilości wędzonej kiełbasy i szynki. Przedstawiały one niesamowity widok. Kaznodzieja przystanął i rzekł: Zanim przyszedłem do brata, odwiedziłem biedną wdowę, siostrę Wiśniewską. Brat wie, że ona ma sześcioro dzieci. Ciężko jej się powodzi i byłoby dobrze ją trochę wspomóc. U brata widzę takie piękne wędzone szynki. Czy nie zechciałby brat dać mi jednej, abym mógł jej zanieść?
„Co, całą szynkę? Kawałek mogę odciąć.“ – „Nie, nie, ona potrzebuje całą, brat jest przecież zamożny i może przecież wspomóc niejednego.” – „Dobrze, jeśli to takie bardzo konieczne, to proszę wziąć jedną dla niej!”
Kiedy rolnik zdjął już szynkę z haka, kaznodzieja zapytał: „Czy było to dostatecznie ostre kazanie?” – „Tak, trochę nawet za ostre”, odpowiedział rolnik.