> Dobra Nowina

Przyglądając się wykazowi ksiąg Biblii Tysiąclecia i porównując ją z innymi wydaniami takimi jak Biblia Gdańska, Nowa Biblia Gdańska, Uwspółcześniona Biblia Gdańska, Biblia Brzeska, Biblia Warszawska, Biblia Jakuba Wujka, Biblia przekład Toruński czy też Biblia Nowego Przymierza zobaczymy pewną różnicę w wykazie ksiąg, głównie Starego testamentu. Wszystkie te księgi „dodane” do wydania Biblii Tysiąclecia to powszechnie nazwane księgi Apokryficzne.

APOKRYFY

Apokryfy to zbiór ksiąg, które zostały napisane w okresie pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. W okresie 400 lat milczenia i braku obecności proroków, którzy zwykle spisywali takie pisma pod Bożym natchnieniem. Prawdopodobnie powstały one wszystkie w pierwszych dwóch wiekach przed narodzeniem Chrystusa.

Pomimo tego, że treść tych ksiąg opisuje wydarzenia z przeszłości. Wszystkie księgi apokryficzne (z wyjątkiem 2 ksi. Ezdraszowej) zostały umieszczone w greckiej wersji Starego Testamentu znanej Septuagintą. Septuaginta weszła do powszechnego użycia w Palestynie (Izrael) i była bardzo popularną wersją za czasów Jezusa, choć sam Jezus nigdy się na nią nie powoływał. Żydzi palestyńscy również nigdy nie zaakceptowali tych wydań apokryficznych.

Apokryf (gr. ἀπόκρυφος, ápókryphos – ukryty, tajemny) – określenie używane obecnie głównie w kontekście religijnym wobec ksiąg o tematyce biblijnej, uważanych za nienatchnione i co za tym idzie niewchodzących w skład Kanonu Biblii. Inne określenia to księgi deuterokanoniczne (wtórnokanoniczne). W szerszym zakresie oznacza dzieło o niepewnej, podejrzanej autentyczności.

Określenie to używane w starożytności niechrześcijańskiej w stosunku do tekstu religijnego lub filozoficznego w hellenistycznych religiach misteryjnych oraz systemach filozoficznych o charakterze hermetycznym. Apokryfy były szeroko rozpowszechnione aż do schyłku starożytności na terenie cesarstwa rzymskiego, szczególnie w jego wschodniej części w postaci nurtu religijnego zwanego gnostycyzmem (poza chrześcijański nurt). Jednakże w tym ostatnim przypadku zagadnienie związane z apokryfami łączy się już z chrześcijaństwem, co wynika z charakteru samego gnostycyzmu. W tym kontekście termin „apokryf” w kręgach filozoficzno-religijnych oznaczał, że do poszczególnych ksiąg mają dostęp tylko osoby wtajemniczone, posiadające określoną wiedzę (gnosis), niedostępną dla profanów, co jest niezgodne z przesłaniem ewangelii, które jest dla wszystkich. W Kościołach protestanckich księgi te są określane jako pseudoepigrafy (z gr. ψευδής pseudes „fałszywy” i ἐπιγράφω epigráphō „napisać”) = fałszywe pisma.

Termin apokryf odnosi się głównie do ksiąg Starego Testamentu, mowa o tych 7 księgach:

• 1 Księga Machabejska (1 Mch);
• 2 Księga Machabejska (2 Mch);
• Księga Mądrości (Mdr);
• Mądrość Syracha (Eklezjastyk) (Syr);
• Księga Tobiasza (Tb);
• Księga Judyty (Jdt);
• Księga Barucha (Bar).

Fragmenty uznawane za deuterokanoniczne są również w dwóch innych księgach:

• z księgi Daniela: modlitwa Azariasza (Dn 3,24-90) i dwa ostatnie rozdziały (Dn 13-14);
• fragmenty Księgi Estery w języku greckim

Właściwy kanon ksiąg Biblii

Kanon (gr. κανών – „reguła postępowania”) – zbiór lub spis ksiąg uznanych za autentyczne i natchnione Pismo Święte (Biblię). Ustalenie kanonu jest ściśle związane z uznaniem Biblii i jej poszczególnych części za dzieło powstałe z inspiracji Boga.

Z punktu widzenia judaizmu i chrześcijaństwa apokryfami określano pisma, które nie zostały przyjęte do kanonu pism świętych, czyli będące niejako w pewnej opozycji do kanonu. W tym sensie stosuje się też termin pseudoepigraf.

We wczesnym chrześcijaństwie i to w jego najwcześniejszym okresie piśmiennym, tego rodzaju księgi zostały odrzucone, gdyż uznano, że nie zostały one napisane bezpośrednio pod wpływem Ducha Świętego. Kryteriami, jakimi kierowano się przy odrzuceniu tego rodzaju pism były m.in.:

• niepewne pochodzenie danego tekstu, a więc niegwarantującego przekazu od apostoła – ucznia Jezusa;
• niezgodność doktrynalna z powszechnymi zasadami wiary, przy czym nie chodziło tutaj tylko o pełną niezgodność, ale o wątpliwe sformułowania czy teorie zawarte w danej księdze czy piśmie;
• synkretyzm religijny zawarty w treści danego pisma;
• wątki mitologiczne lub wręcz fantastyczne zawarte w tekście.
• duża liczba błędów i niezgodności z faktami historycznymi

Kanon świętych ksiąg (chociaż pojęcie „kanon” jako takie w odniesieniu do świętych ksiąg nie funkcjonowało) w judaizmie, określono u schyłku I w. n.e. (ok roku 70), w nowym ośrodku studiów nad Torą (tzw. akademia hebrajska) znajdującym się na terenie Palestyny w miejscowości Jamni (Jawne). Do świętych ksiąg zaliczono te, które spisane były po hebrajsku lub aramejsku – w sumie 39 ksiąg (bez 7 ksiąg apokryficznych). Odrzucono teksty greckie (przede wszystkim Septuagintę) i inne określając je mianem pism zewnętrznych (ha-chiconim). W ten sposób powstał tzw. kanon hebrajski, który obejmował mniejszą liczbę ksiąg niż Septuaginta (zawierająca te 7 apokryfów czyli 46 ksiąg), na której oparło się chrześcijaństwo.

Żydowska rada rabinów zebrała się w 70 roku po narodzeniu Chrystusa, by zdecydować które księgi powinny być włączone do pism Hebrajskich. Zastanawiali się oni, które z tych ksiąg są natchnione przez Boga a które nie. Jako Rada ogłosili swoje stanowisko dotyczące ksiąg, które znamy jako apokryfy:

„Dla tego, kto czyta te księgi pochodzące z zewnątrz [bez Bożej inspiracji], nie będzie miejsca w nadchodzącym świecie.”

Różnica między w/w kanonem hebrajskim, a Septuagintą to siedem ksiąg, które wzbudzały wątpliwości, co do przynależności do kanonu, już we wczesnym okresie chrześcijaństwa, aż do 1546 roku. 

Oprócz tymi siedmioma księgami apokryficznymi uważa się, że apokryfów Starego Testamentu jest w sumie ok. 60 pism, a Nowego Testamentu jeszcze więcej, przy czym, nie jest możliwe ustalenie nawet przybliżonej liczby wszystkich niekanonicznych pism nowo-testamentalnych.

Kościół nie powinien tworzyć kanonu, decydować o tym, które księgi znajdą się w Biblii. Kościół powinien odkryć i uznać, które księgi były natchnione przez Boga i używane jako takie od początku. To Bóg ustalił i spisał przez proroków księgi, które my dziś jedynie odkrywamy, że faktycznie były spisane pod Jego natchnieniem.

Przy ustalaniu kanoniczności ksiąg i odkrywaniu ich autentyczności kierowano się pięcioma zasadami:

• Czy księga została napisana przez proroka Bożego? Jeśli została napisana przez posłańca Bożego, to jest Słowem Bożym.
• Czy autor potwierdził kanoniczność swego dzieła przez akty Boże?

Często cuda i znaki odróżniały proroków Bożych od fałszywych. Mojżesz np. otrzymał moc czynienia cudów aby dowieść, że powołał go Bóg (Wyj 4,1-9). Eliasz również zatriumfował nad prorokami Baala dzięki nadprzyrodzonym znakom (1 Król 18). Posłannictwo Jezusa również Bóg potwierdził cudami i znakami (Dz 2,22).

• Czy poselstwo głosiło prawdę o Bogu? Bóg nie może zaprzeczać sobie samemu (2 Kor 1,17-18), nie może też wypowiadać fałszu (Hebr 6,18). Stąd żadna księga z fałszywymi wypowiedziami nie może być Słowem Bożym.
• Czy przychodzi ono z mocą Bożą? Ojcowie wierzyli, że Słowo Boże jest żywe i skuteczne (Hebr 4,12), powinno zatem posiadać moc przemieniania ku zbudowaniu (2 Tym 3,17) i ewangelizacji (1 Pio 1,23). Treść danej księgi potrzebowała zatem wnosić przemieniającą życie praktyczną, ponadczasową naukę.
• Czy księga była uznana przez lud Boży? Bezsprzecznie rozstrzygającym elementem było to, czy daną księgę uznawali żyjący w tamtych czasach wierzący. Czy lud Boży uznał daną księgę, czytał i stosował jako Słowo Boże? Jeśli tak, była to wskazówka do uznania jej za kanoniczną.

„Dlatego też nieustannie dziękujemy Bogu, że gdy przyjęliście słowo Boże, które słyszeliście od nas, przyjęliście je nie jako słowo ludzkie, ale – jak jest naprawdę – jako słowo Boże, które też w was, którzy wierzycie, skutecznie działa.” – 1 Tes 2,13

Jak Apokryfy znalazły się w Biblii Katolickiej?

Wszystko zaczęło się gdy, Papież Damazy dał Hieronimowi (331-420 po Chr.), najbardziej wykształconemu teologowi tamtych czasów swoje pełnomocnictwo, by przygotował łacińską wersję Biblii (Wulgata) pod koniec IV wieku.

Hieronim stworzył kanon Starego Testamentu w oparciu o Hebrajski Kanon, jednak polecono mu dodać do niego księgi apokryficzne. Był temu przeciwny jednak dodał je na końcu Starego Testamentu jako zbiór dodatkowej, nienatchnionej literatury i opatrzył komentarzem. Był on wyraźnie przeciwny apokryfom. Do XVI stulecia księgi apokryficzne nie były oficjalnie traktowane jako pisma natchnione.

Dogmatycznie kanoniczność tych 7 ksiąg potwierdzono ostatecznie w Kościele katolickim (i prawosławnym) w XVI wieku na Soborze trydenckim 8 kwietnia 1546 roku. Takiego rozwiązania nie przyjął jednak protestantyzm i wszystkie inne kościoły chrześcijańskie, które swój kanon oparły na kanonie hebrajskim, który był dawno już ustalony a 7 dodatkowych ksiąg dalej uznał za apokryfy. W Starym Testamencie za natchnione uznaje jedynie 39 ksiąg Biblii hebrajskiej (24 lub 22 według podziału żydowskiego) zaakceptowanych przez judaizm.

Ciekawe Fakty

• Apokryfy pojawiły się w łacińskiej wulgacie, w jednym z wczesnych tłumaczeń łacińskich z hebrajskiego. Na początku jako funkcjonowały jako dodatek z adnotacją, że nie są one częścią hebrajskiego kanonu. Ponieważ nie ma ich w Biblii hebrajskiej i nigdy nie zostały włączone do jej kanonu. Oznacza to, że Żydzi, naród wybrany przez Boga na początku, który otrzymał przepisy Prawa Bożego uważał jednoznacznie, że autorzy tych ksiąg nie zostali natchnieni przez Boga.

• Księgi te zostały prawie całkowicie napisane w języku Greckim, zamiast hebrajskim (i aramejskim), jak w przypadku całego starego testamentu.
• Określenie apokryf oznacza „rzeczy ukryte”, tajne, sfałszowane, nieautentyczne, nierozpoznane i niekanoniczne.

• Księgi Apokryficzne nie były częścią kościoła Katolickiego aż do 1546 roku. Jedynymi kościołami, gdzie funkcjonują teraz księgi niekanoniczne to kościół Prawosławny i Katolicki. Kościół katolicki uznał za natchnione część (7 ksiąg) spośród ksiąg zawartych w kanonie aleksandryjskim (Septuagincie), a nie występujących w Biblii hebrajskiej.

• Żaden z kościołów Chrześcijańskich nie akceptuje ksiąg apokryficznych z wyjątkiem Kościoła Prawosławnego i Katolickiego.
• Nie ma śladu w Biblii, by na pisma apokryficzne powoływał się Jezus, Żydzi, pisarze Nowego Testamentu, czy większość wczesnych uczonych i Ojców Kościoła.
• Brak w nich również jakiejkolwiek wzmianki odnoszącej się do przyjścia Mesjasza.
• Żaden z pisarzy apokryficznych nie powołuje się na Bożą inspirację i autorytet a w niektórych miejscach wręcz przeciwnie.
• Żaden z pisarzy nie przekazał żadnego przesłania od Boga
• Księgi te zawierają wiele błędów historycznych, geograficznych, chronologicznych jednocześnie nawet zaprzeczając sobie.
• Księgi te uczą doktryn i podtrzymują praktyki, które są sprzeczne do pism kanonicznych jak: Kłamstwo jest sankcjonowane, samobójstwo i zabójstwo są usprawiedliwione, nauczanie i aprobata na temat magicznych zaklęć i modlitwa do zmarłych.
• Józef Flawiusz (37-100r po Chr.) – znany historyk Żydowski również potwierdzał kanoniczność i prawdziwość ksiąg Starego testamentu (39 ksiąg) wymieniając je z swojej publikacji. Odrzucał również autentyczność apokryfów.

Apokryfy Nowego Testamentu

Apokryfów Nowego Testamentu jest równie duża liczba, między innymi można wymienić:

• Ewangelia Bartłomieja;
• Ewangelia Filipa;
• Ewangelia Jana (arabska);
• Ewangelia Judasza;
• Ewangelia Macieja;
• Ewangelia Piotra;
• Ewangelia Tomasza

Są też inne pisma, takie jak Didache (Nauka dwunastu apostołów) (gr. Διδαχὴ) – anonimowy krótki traktat starożytnego chrześcijaństwa, jedno ze starszych pism Ojców apostolskich. Niewłączany do kanonu Nowego Testamentu (apokryf). Powstał prawdopodobnie w pierwszej połowie II wieku, choć część badaczy jest zdania, że tekst ten jest starszy od niektórych najmłodszych ksiąg Nowego Testamentu. Tekst Didache zachował się w rękopisie Codex Hierosolymitanus z 1056 roku.

Didache jest jednym z najstarszych źródeł chrześcijańskich. Pozostaje jeszcze pod silnym wpływem judaizmu. Antyczny tekst zaginął, przez długi czas znany był tylko z cytatów w pismach Ojców Kościoła. Didache odkrył dopiero w 1873 roku w bibliotece Hospicjum św. Krzyża w Konstantynopolu metropolita Filoteos Bryennios w rękopisie Codex Hierosolymitanus z 1056 roku. 

Kanon Nowego Testamentu został tworzony również w pewnym okresie czasu.. Grecy jako pierwsi dokonali podziału Nowego Testamentu jeszcze przed soborem Nicejskim (325r.), prawdopodobnie już w 250 roku po Chrystusie. Dostępnych dziś manuskryptów Nowego Testamentu jest ok 25tyś. Dla przykładu „Iliady” – Homera, odnaleziono 643 manuskrypty a nikt nie poddaje w wątpliwość jej autentyczności.

Niektóre błędy Apokryfów

Można nie dostrzec żadnego problemu w księgach apokryficznych, gdybyśmy czytali te księgi bez szczególnej analizy i uwagi. Niektóre z nich są po prostu dobrymi dziełami historycznymi, literackimi a inne opowiadaniami czy fantastyką ale nie można traktować ich jak natchnione Słowo Boże. Oczywiście poniżej podaję jedynie kilka przykładów, tak naprawdę do każdej księgi można znaleźć przynajmniej 10 poważnych błędów.

Księga Tobiasza

Rodzaj bajki dla dzieci, pełna doktrynalnych, moralnych, geograficznych i chronologicznych błędów. Księga pełna anachronizmów (niewidocznych po przetłumaczeniu na j. polski) w jasny sposób pokazały Żydom, że ten dokument jest fikcją.

Przykład 1

1,1-4: „Księga historii Tobiasza (…) którego uprowadził do niewoli Salmanassar (…) byłem wtedy jeszcze młodzieńcem – całe pokolenie Naftalego, mego przodka, odstąpiło od domu Dawida (…) i od miasta Jerozolimy…”

Uwiezienie przez Salmanassara (co nastąpiło około roku 703 przed Chr. według 2 Król 17,1-6) kłóci się ze stwierdzeniem o byciu młodzieńcem, gdy pokolenie Naftalego odstąpiło od Jerozolimy (1 Król 12,19-20, około 975 roku przed Chr.) 270 lat różnicy jasno pokazuje, że ta historia jest fikcyjna, gdyż Tobiasz musiałby mieć 270 lat, gdy napisał tę księgę.

Przykład 2

4,10; 12,9; 14,10-11: „ponieważ jałmużna wybawia od śmierci i nie pozwala wejść do ciemności. (…) Jałmużna uwalnia od śmierci i oczyszcza od każdego grzechu. Ci, którzy dają jałmużnę, nasyceni bedą życiem. (…) ponieważ [Achikar] dawał jałmużnę, uniknął zasadzki śmierci, (…) Tak teraz, dzieci, patrzcie, jakie skutki sprawia dawanie jałmużny…”

Te fragmenty uczą fałszywych i niezgodnych z Biblią nauk, że dawanie pieniędzy:

• Uwalnia od śmierci
• Powstrzymuje ludzi, przed wchodzeniem do ciemności
• Oczyszcza od grzechu

W ksi. Kapłańskiej 17,11 jest napisane, że „krew jest przebłaganiem za życie”, dlatego Jezus musiał przelać krew za nas na krzyżu. Zadośćuczynieniem za grzech w Starym Testamencie mogło było jedynie przelanie krwi zwierząt ofiarnych.

„Jego to Bóg ustanowił przebłaganiem przez wiarę w jego krew, aby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie, w swojej cierpliwości, przedtem popełnionych grzechów” – Rzym 3,25

Wniosek wyciągnięty z tych apokryficznych wersetów jest taki, że zbawienie jest oparte na tym, ile pieniędzy daje i że mogę sobie kupić wstęp do nieba. Jest to wbrew Ef 2,8-9, który mówi, że:

„Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, jest to dar Boga. Nie z uczynków [nie przez jałmużnę], aby nikt się nie chlubił.”

Te stwierdzenia o możliwości wykupienia się od śmierci, ciemności i grzechu są kompletnie nie Biblijne.

Przykład 3

4,17: „Kładź chleby swoje na grobie sprawiedliwych, ale grzesznikom nie dawaj”

Nie zgadza się to ze Słowem Bożym odn. pogańskich rytuałów, które mówi:

„Wtedy powiesz przed PANEM, swoim Bogiem: Wziąłem z domu to, co jest poświęcone, i dałem też z tego Lewicie, przybyszowi, sierocie oraz wdowie zgodnie ze wszystkimi twoimi przykazaniami, które mi nakazałeś. Nie przekroczyłem twoich przykazań ani nie zapomniałem ich. Nie jadłem z tego w czasie żałoby, niczego z tego nie odjąłem do użytku pospolitego, ani też nic z tego nie dałem dla zmarłych. Usłuchałem głosu PANA, mojego Boga, uczyniłem wszystko, co mi nakazałeś.” – 5 Moj 26,13-14

Księga Judyty

Ta księga jest próbą historycznego przedstawienia Żydów tamtych czasów, ale również jest pełna błędów doktrynalnych, moralnych, historycznych, geograficznych i chronologicznych. Tak duża ilość błędów jasno mówi o tym, że nie jest to natchniona księga.

Przykład 1

1,1: „Było to w dwunastym roku panowania Nabuchodonozora, który królował nad Asyrią w wielkim mieście Niniwie…”

Według księgi Daniela 4,4-6.30 oraz innych źródeł świeckich Nabuchodonozor był królem Babilońskiego Imperium i zarządzał z Babilonu a nie Imperium Asyryjskiego z siedzibą w Niniwie. Wiemy to z jego własnej wypowiedzi:

„Król zaczął mówić: Czy to nie jest ten wielki Babilon, który ja, w sile swej potęgi, zbudowałem jako siedzibę królestwa i dla chwały swojego majestatu?” – Dan 4,30

Przykład 2

1,6: Komentarze na temat rzeki Hydasp w mezopotamii (obecnym Iraku)

Tak naprawdę ta rzeka płynie w Indiach, to znaczy tysiące kilometrów dalej.

Przykład 3

2,21: „I opuścił Niniwę, idąc trzy dni w kierunku równiny bektilet. Pod Bektilet rozbili obóz…”

To raczej niemożliwe, by w 3 dni z Niniwy do Bektilet. Ten odcinek zajmuje 480 km.

Przykład 4

9,2.10.13: „Panie, Boże (…) uderz podstępem warg moich niewolnika razem z wodzem (…) Daj mi mowę podstępną, by zadała im ranę i siniec…”

Judyta uwielbia i chwali Boga w tym samych czasie prosząc o błogosławieństwo dla swoich kłamstw i podstępu. To poważna moralna niezgodność z przesłaniem Biblii.

Dodatki do księgi Estery

Wewnątrz kanonicznej księgi Estery na początku i na końcu znajdują się treści dodane, apokryficzne. Powodem istnienia tych dodatków jest zamiar uczynienia tej księgi bardziej religijnej poprzez dodanie odnośników do Boga i modlitwy, których nie było w pierwotnym tekście. te fragmenty jednak zawierają błędy natury historycznej i chronologicznej.

Przykład 1

1,1q: „I powierzył król Mordocheuszowi służbę na dziedzińcu [królewskim] i obdarzył go za to podarunkami.”

Stoi to w sprzeczności z kanonicznym tekstem ks. Estery 6,3, który mówi: „Nie uczyniono dla niego zupełnie nic”

1 Księga Machabejska

Opisuje wydarzenia historyczne i sytuację polityczną Żydów. Księga ta zawiera błędy natury historycznej i geograficznej.

Przykład 1

8,15: „…codziennie zbiera się ich trzystu dwudziestu [członków rady] i zawsze radzą nad ludem, jak by najlepiej zachować w nim ład.”

Historia wykazuje, że Rada zbierała się tylko trzy razy w miesiącu i z okazji świąt.

Przykład 2

12,30: „…Przeszli bowiem na drugą stronę rzeki Eleuteros…”

Ta rzeka jest zbyt daleko od okolic Chamat (12,25), by Jonatan mógł wszcząć pościg.

Przykład 3

14,24: „Potem Szymon wysłał do Rzymu Numeniusza z wielką tarczą wagi tysiąca min…”

Tysiąc min jest zbyt dużą wagą. Grecka mina jest równa 0,6 kg, co oznaczało by, że tarcza ważyła 600kg!

Przykład 4

15:27: „On jednak [Antioch] nie chciał tego przyjąć, a nawet unieważnił to, co poprzednio ustanowił na jego [Szymona] korzyść; stał się jego nieprzyjacielem.”

Historyk Józef powiada, że Antioch przyjął tą pomoc i dary (15,26), które wysłano (Antiquities, XIII. VII,2)

2 Księga Machabejska

Opisuje wydarzenia historyczne, często uzupełniając 1 ksi. Machabejską, lecz jest znacznie bardziej wiarygodna, niż poprzednia. Pełna jest jednak błędów historycznych, geograficznych i chronologicznych. Autor próbuje interpretować historie z teologicznego punktu widzenia i czyniąc to wprowadza błędy doktrynalne oraz dodaje nauczanie, którego nie znajdujemy w tekstach natchnionych.

Przykład 1

2,13: „…zakładając bibliotekę, zebrał on [Nechemiasz]…”

Historia ani reszta Biblii nie potwierdzają, że taka biblioteka istniała.

Przykład 2

2,23-31: „Wszystko to, co Jazon Cyrenejczyk opisał w pięciu księgach, usiłowaliśmy streścić w jednym dziele (…) usiłowaliśmy dać tym, którzy chcą czytać, przyjemne opowiadanie (…) aby zasłużyć na wdzięczność u wielu. Staranie o szczegóły pozostawiamy autorowi, sami zaś usiłujemy ułożyć streszczenie opowiadania (…) dokładne rozeznanie się w szczegółach to zadanie tego, który układa historię (…) strzec się szczegółowego przedstawienia wydarzeń, jest zadaniem tego, kto przygotowuje streszczenie…”

Autor księgi stwierdza, że jest to jego próba streszczenia pracy Jazona Cyrenejczyka. Innymi słowy, jest to próba skopiowania wydzielonej części księgi historycznej a nie pisanie pod natchnieniem Ducha Świętego. Następnie mówi, że celem jest dostarczenie czytelnikowi „przyjemnego opowiadania (…) aby zasłużyć na wdzięczność u wielu.”. Autor nie traktuje swojej pracy jako część Pism, lecz jedynie jako komentarz historyczny, pochodzący z przeczytanych pięciu ksiąg autorstwa Jazona.

Księga Mądrości (Mądrość Salomona)

Księga ta, rzekomo napisana przez króla Salomona, jest podobna do księgi Przysłów. Wiele dowodów wskazuje, że w rzeczywistości księga ta została napisana w języku greckim w pierwszym wieku po Chrystusie, tzn. ponad 1000 lat po tym, jak żył Salomon. Księga ta zawiera wiele Bożej mądrości w wielu miejscach, w innych jednakże jest wiele wątpliwych stwierdzeń w odniesieniu do moralności.

Przykład 1

2,24: „A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła…”

jest to sprzeczne z tym, co mówi Biblia w 1 Kor 15,21 o grzechu Adama: Ponieważ bowiem przez człowieka [przyszła] śmierć…”

Przykład 2

16,20-21: „…dałeś im bez ich wysiłków gotowy chleb z nieba [Mannę], zdolną dać wszelką rozkosz i wszelki smak zaspokoić (…) a posłuszny pragnieniom jedzącego zamieniał się w to, czego kto zapragnął.”

W tym fragmencie jest mowa o mannie, którą otrzymywali Izraelici na pustyni od Boga. Manna jest opisana jako coś, co każdemu przypadało do gustu i co mogło się dowolnie zmieniać w zależności od pragnienia jedzącego. Sprzeciwia się to 2 Moj 16,31 „Miała smak placka z miodem.” a dalej w księdze Liczb 11,4-6 pisze, że tłum pospolitego ludu ogarnęła żądza i zachciało im się mięsa i pogardzali manną. Gdyby manna zamieniała się w to, co chcieli Izraelici, to nie pragnęli by mięsa.

Mądrości Syracha (Eklezjastyk)

Księga zbliżona stylem do ks. Przysłów zawierająca wiele mądrości i biblijnych prawd, ale również niski poziom moralności i błędy w doktrynie.

Przykład 1

Prolog: Syrach zaczyna od prologu twierdząc, że jego dziadek próbował napisać coś o mądrości i nauce w oparciu o znajomość „Prawa, Proroków oraz innych ksiąg ojczystych” (5). Dalej zaleca nam, by czytać to, „z życzliwością i uwagą (…) a wybaczyć w tych miejscach, gdzie by się komuś wydawać mogło, że mimo naszej usilnej pracy nad tłumaczeniem, nie mogliśmy dobrać odpowiedniego wyrażenia” (15-20)

Syrach jasno daje do zrozumienia, ze on i jego dziadek Jezus dokładają „usilnego starania i rzetelnej pracy, aby tę księgę przetłumaczyć” (30), która jest praca innych, napisaną w języku hebrajskim. Prosi także o wybaczenie za ewentualne pomyłki w tekście. Wszystkie kanoniczne księgi Nowego i Starego Testamentu były bezpośrednio natchnione przez Boga, nigdy nie były tłumaczeniem. Dwukrotnie Syrach stwierdza, że jego księga należy do innej kategorii niż Prawo i Prorocy. na podstawie tych wszystkich twierdzeń, bez cienia wątpliwości możemy wysnuć wniosek, ze to księga nie jest natchniona przez Boga.

Przykład 2

3,3: „Kto czci ojca, zyskuje odpuszczenie grzechów”

Jest to sprzeczne z ksi. Kpł 17,11, gdzie pisze, że „…krew jest przebłaganiem za życie”, dlatego też Jezus przelał za nas swoja krew by wykupić nas z grzechów.

Przykład 3

3,30: „…jałmużna gładzi grzechy.”

Jest to sprzeczne z Pismem. Zobacz odpowiedź w Tobiasza 4,10 powyżej.

Przykład 4

40,17: „Jałmużna – trwa na wieki.”

Biblia mówi, że wszystko, co Bóg czyni trwa na wieki.

Księga Barucha

Napisana rzekomo przez sekretarza proroka Jeremiasza. Część tekstu jest przepisana z kanonicznej księgi Daniela. Księga ta zawiera zarówno błędy historyczne, chronologiczne jak i w wypowiedziach prorockich.

Przykład 1

1,1-2: „Oto słowa księgi, którą w Babilonie napisał Baruch (…) w piatym roku, siódmego dnia miesiąca od czasu, jak Chaldejczycy zajęli Jerozolimę i zniszczyli ja ogniem.”

Piąty rok niewoli babilońskiej datowany jest na rok 587/6 przed Chrystusem, jednak autor często cytuje dziewiąty rozdział ksi. Daniela, który został napisany podczas rządów Dariusza w 538 roku przed Chrystusem. Jak autor mógł cytować księgę, która wówczas nie została jeszcze napisana, aż dopiero po prawie 50 latach? Zatem Baruch, prawdziwy sekretarz Jeremiasza nie mógł być autorem tej księgi. Tak naprawdę prawdziwy okres napisania tej księgi datuje się na drugi wiek przed Chrystusem.

Artykuł umieszczono za: Kościół Chrześcijański w Częstochowie